Voorwoord

Beste Lezers,

Het is mijn eer, uitdaging en genoegen om van dit jaarverslag in het eerste lustrumjaar van Quiet Nijmegen de eerste woorden en regels aaneen te rijgen. Liever dan samen te vatten wat jullie zo toch al gaan lezen, kijk ik terug door eigen ogen.

Vijf jaar geleden werd ik, met een zekere weerstand en argwaan, èèn van de eerste groep van members. Dat viel reuze mee; het was lock-down tenslotte! Naar de opening van de inloop op de Vlietstraat ging ik schoorvoetend. En zie, ik ben nooit meer weggeweest! In de tuin van Quiet groeit en bloeit volop NL-superfood, verzorgd, bemest en gekoesterd door de liefdevolle inspanning van al die mensen. En dat alles vlak om de hoek, want voor deze ervaring hoef je niet ver te reizen. En zeker dit afgelopen jaar is Quiet Nijmegen gegroeid als kool.

Nog steeds, bijna wekelijks, ontdek ik weer meer activiteiten en ontmoet ik mensen 'van Quiet'. Members, vrijwilligers, sponsoren, vrienden van, donateurs, noem maar op. Van zeer diverse pluimage. Soms voel ik mij zelfs onthand en gekortwiekt in dit veelkleurig lawaaierig kippenhok. Maar het is wel mijn kippenhok, mijn community. En zoals het hoort te zijn in een gemeenschap, velen zijn vrienden, velen zullen nog vrienden worden, velen ken ik (nog) niet, en velen zal ik nooit kennen. Mijn clubje, waar ik groots mee ben er bij te mogen horen!

Vertellen, Verzachten, Versterken Dat is de kracht van Quiet, van en voor iedereen er binnen, de wederkerigheid, en ook de kracht van Quiet in de maatschappij. Een variant op de olievlek die steeds groter wordt, maar nu juist eens met gunstige effecten op onze leefomgeving. Niet slechts voor de members, maar voor allen! Zie al die prachtige kleuren glimmen in de zon. Met meer dan het volste vertrouwen meld ik mij alvast aan voor de feestelijke activiteiten rondom het volgende lustrum.

Toch een vertogen woord. Ieder van ons, in welke rol dan ook, draagt een rugzakje, een kriebelend litteken, een korstje waar je onbewust aan blijft krabbelen, valt soms over eigen voeten. Of dat nu iets van jezelf is, of van een ander, voor iedereen, voor ieder zelf en allen tezamen, breng ik graag de woorden van Augustinus in herinnering, als motto voor verder groeien en bloeien:

Geef me de kracht te dragen wat ik niet kan veranderen, Geef me de moed aan te pakken wat ik wel kan veranderen, En geef me de wijsheid het verschil daartussen te kennen.

Ik wens ons allen weer een vruchtbaar jaar toe! En voor nu, veel leesplezier.

Jeroen ten Thij